www.gamesfor.fora.pl

Silveria

To ja też coś napiszę ^^

Ciemność. Potrafi słuchać niczym psycholog. Potrafi zabić. W Twierdzy ciemność jest przejrzysta jak woda, zachowuje się podobnie do światła i jest kontrolowana, przez co w każdym pomieszczeniu ma inny kolor i odcień. Podczas zgromadzeń, zwanych Peaatru Kotue ciemność pozwala widzieć tylko osobę siedzącą obok.
Na sali trwały rozmowy i dyskusje, niekiedy przerywane gromkimi okrzykami witających się osób, lub wrzaskami nawzajem lokalizujących się ludzi. Na platformę zalaną światłem, umieszczoną w centrum pomieszczenia wszedł – lub raczej wskoczył – zielonowłosy staruszek z długą, sięgającą do pasa brodą koloru niedojrzałego jabłka.
Szmery ucichły. Spojrzenia wszystkich osób przebywających na sali skierowały się na jedyny świetlisty punkt w pomieszczeniu.
Dziadek przeleciał po twarzach wzrokiem, który by nawet burzę uciszył, po czym rzekł.
- Jak wam wiadomo, odnaleziono Zwój Lyruki. Niestety nikt z naszych tłumaczów nie może go odczytać. Do tego potrzebny będzie Znawca. – Tu skończył swą przemowę, jednak dodał. – Kto zna jakiegoś znawcę? - Posypały się nazwiska. Ktoś krzyknął nazwisko, ktoś inny próbował obalić jego tezę, jeszcze inni siedzieli w milczeniu, wkurzeni brakiem pomysłów.
W pewnej chwili ktoś powiedział „Tsubaki Morima” i cały tłum ucichł, po czym rozniosły się szmery. Słowa te wypowiedział wysoki, fioletowooki młodzieniec o długich, błękitnych włosach koloru nieba. Miał na sobie zieloną szatę, przez co jego skóra wydawała się biała jak papier. Elfie uszy wyłapywały każdy, nawet najmniej słyszalny dźwięk.
Powoli, z gracją wyszedł z tłumu i wlepił w starca wzrok, który by nawet feniksa zamienił w lód.
- Tsubaki Morima – Powtórzył, niby magiczne zaklęcie, a w jego oczach pojawiły się ogniki – Myślę, że on będzie najlepszy.
Całe zgromadzenie oburzyło się, niektórzy ledwo powstrzymywali siebie od wyskoczenia z pięściami na bladego elfa. Staruszek zmarszczył brwi, jakby się nad czymś zastanawiał, po czym wydał rozkaz.
- Wysłać Zefira i oddział poszukiwawczy, przeszukać wszystkie lasy i pustynie. Trzeba znaleźć tego Znawcę. Koniec obrad. – Większość osób wyszła, lecz niektórzy pozostali na swych miejscach. Dziadek podszedł do elfa i spojrzał na niego wymownie, po czym wyszli z Sali.
***

Altharis

Naprawdę dobre Silv Mr. Green

Junior

brawa

Silveria

Dzięki ^^. Będę dawała co tydzień lub dwa rozdziały lub ich fragmenty Razz

Junior

Silveria

Kolejny fragment, kto mówił, że będę po jednym dawać ^^

Poranek oświetlał swymi dwoma słońcami oprószone śniegiem szczyty gór. Srebrzystobłękitny puch, zazwyczaj gładki, został zakłócony śladami. Łapy, które zostawiły odciski kształtem przypominały ptasie, lecz były o wiele większe i bardziej pazurzaste.
Na zboczu szczytu, tam gdzie wyrastał dość duży klif, stały dwie osoby. Pierwszą z nich był wysoki, siwowłosy nastolatek o piwnych, spokojnych oczach i strasznie bladej karnacji. Ubrany był w pelerynę powiewającą na wietrze i chroniącą przed zimnem, bluzkę dosyć pogniecioną, zwieńczoną czarnymi rękawiczkami oraz spodnie do kolan, obdarte do granic możliwości.
Obok niego siedział stwór. Był nieco większy od konia, lecz miał dłuższą szyję. Głowa jego przyozdobiona była dwoma długimi uszami i dziobem, dosyć płaskim. Miał duże, opierzone skrzydła, które opuścił ze znudzenia. Niecierpliwie młócił długim ogonem ziemię, zwijał i rozwijał go niczym wąż gotowy do ataku. Objuczony był czterema ładunkami - po dwa na każdą stronę - i dosyć szerokim siodłem, zdobionym runicznymi znakami.
Chłopiec poklepał stworzenie po futrzastym boku i powiedział sam do siebie.
- Zaczyna się...
Po czym jednym ruchem wsiadł na zwierzę, ujął jego lejce i lekko poklepał po szyi. Stwór rozpostarł skrzydła i zeskoczył z klifu. Chwilę nurkował, po czym wzbił się na odpowiednią wysokość i odleciał w siną dal.
***

Gość

Niezłe jedno i drugie.

Frax

obie części mi się podobają Smile